μαγνητορευστοδυναμική

Κλάδος της φυσικής που ερευνά τα φαινόμενα που σχετίζονται με την κίνηση ηλεκτρικά φορτισμένων ρευστών, παρουσία μαγνητικών πεδίων, και τις σχετικές πρακτικές εφαρμογές. Οι πρώτες έρευνες ανάγονται στις αρχές του 20ού αι. επί των ιονισμένων κοσμικών αερίων μέσα σε φυσικά μαγνητικά πεδία. Κατά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, η μ. αποσπάστηκε έως ένα βαθμό από την αστροφυσική και έγινε ιδιαίτερη επιστήμη, στην οποία καταφεύγουν σήμερα οι πιο προηγμένες τεχνολογίες, όπως εκείνες που ασχολούνται με την πραγματοποίηση μαγνητικών δοχείων για το πλάσμα (μια τέταρτη κατάσταση της ύλης η οποία αποτελείται, πλέον, από υπεριονισμένα σωμάτια) σε υψηλή θερμοκρασία, το οποίο χρησιμοποιείται για την πυρηνική τήξη, για εξωπλανητικούς κινητήρες με πλάσμα, για ηλεκτρομαγνητικές αντλίες πυρηνικών εφαρμογών κ.ά. Ανάλογα με την ειδίκευση, η μ. (που ονομάζεται καταχρηστικά και μαγνητοϋδροδυναμική) προσλαμβάνει διάφορες ονομασίες, όπως μαγνητοαεριοδυναμική, μαγνητοπλασμαδυναμική κ.ά. Οπωσδήποτε, οι θεμελιώδεις φυσικοί νόμοι της μ. προέρχονται, με κατάλληλες τροποποιήσεις, από την κλασική φυσική, από τους νόμους της μηχανικής των ρευστών και του ηλεκτρομαγνητισμού. Τα προβλήματα της μ. είναι εξαιρετικά πολύπλοκα, εξαιτίας της στενής αλληλεπίδρασης μεταξύ του φορτισμένου ρευστού και του μαγνητικού πεδίου. Μια αξιοσημείωτη συμβολή στην έρευνα της μ. είναι εκείνη του Σουηδού φυσικού Χάνες Άλφβεν (1908-1995), ο οποίος το 1970 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ φυσικής για τις έρευνες και τις ανακαλύψεις του σε αυτόν τον τομέα.